N. dzwoni na telefon, którego numeru nie może znać. Odbieram. Co słychać? W porządku. Jesteś w pracy (Pytam bo w tle słyszę telefony i szum sprzętu biurowego, a we śnie jestem przekonany, że N. popołudniami dorabiała sobie pracą w jakimś biurze. Dwie godziny dziennie). Tak, w pracy. Odpowiada. I niem powie kolejne zdanie ucinam rozmowę. Nie mogę teraz rozmawiać. Wykręcam się i odkładam słuchawkę.
W momencie kiedy zawieszam połączenie jestem w łazience, stoję przed lustrem i patrzę na siebie. Kiedy odbierałem byłem w sypialni.

Nie mija kilka chwil, wracam do sypialni. Słyszę trzy dzwonki. Myślę, że to pewnie smsy w których N. chce mi coś powiedzieć, wyjaśnić.
A to mail. Na telefonie wyświetla mi się jego początek. “Chciałam tylko słówko informacyjnie…” Kasuję bez czytania.

Budzę się z jakimś dziwnym uczuciem satysfakcji, za to bez żadnych negatywnych emocji.
Pamiętam czcionkę, którą był napisany początek maila. To nie była zwyczajowa czcionka dla tego typu powiadomień.

Umawiam się z Adą Borek na jakiś odległy termin. Za dwa tygodnie. W Piotrkowie Trybunalskim.
Bo po co tu i teraz?

Hybryda Szymborskiej i Niewiadomskiej opowiada mi jak próbuje opłynąć świat. Prawie samotnie – bo w towarzystwie asystenta. Pokazuje mi łódkę, na której mierzy się sama ze sobą. Pytam czy jeśli jej się uda to będzie najstarszą osobą, która tego dokonała. Ważę słowa, przy kwestii wieku. Uśmiecha się i mówi, że nawet o tym nie pomyślała.

---

Czytam jakieś kilka zdań które N. napisała do mnie. Na monitorze.
Nie, jeszcze nie wyszłam za mąż, ale lubię – wbrew wszystkiemu – mówić o nim Narzeczony.
Znałam go wcześniej.

Dostaję maila z tematem, który sugeruje zdjęcia robione jakimś nowym canonem. Mail od N. Ona nie miała canona tylko fujifilm.
W załączniku jest siedem czy sześć zdjęć.
Na jednym jestem ja, skadrowany tak, jakbym się poruszył i uciekł tuż przed naciśnięciem spustu migawki, nie mam ani rąk, ani nóg, ani głowy. Jedynie tors. Ale wiem, że to ja. Na dwóch kolejnych są prześwietlone witraże jakiegoś kościoła. Poruszone.
Kolejne to portret czterech osób. N, jej siostra i jej bratowa, a także ktoś jeszcze (nie pamiętam albo nie poznaję twarzy). Ujecie portretowe, od klatki piersiowej w górę. Stoją en face. N. ma na sobie czarną, prostą, elegancką suknię (w każdym razie to wygląda jak suknia). W tle te same witraże jak na poprzednim zdjęciu. Zdjęcie mocno niedoświetlone.
Kolejne dwa czy trzy ujęcia to ktoś w garniturze, idzie z prawej do lewej strony kadru, plan amerykański. Światło z tyłu tak gra, że widać jedynie zarys sylwetki i wyprasowany garnitur, ostro oddzielający się od tła.

Sześć czy siedem zdjęć.
Oglądam setki podobnych niemal codziennie.