Latające dywany z cieniutkiego celuloidu. Matowione, nieprzezroczyste, ale przepuszczające kształt. Na nich jacyś ludzie. Te cieniutkie folijki rozmiarów stołu unoszą się tuż ponad głowami. Ktoś z zza pleców mówi mi, że to symbol niepokoju. Że są takie matowe, bo nic nie jest wyraźne, nic nie jest czarno-białe. I kiedy to słuszę nagle wszystko wokół traci barwy. Świat staje się szaro-szary. Jedyną rzeczą, która nie zmieniała koloru są te nieszczęsna latające dywany z folii – są tak samo bezbarwne i matowe jak przedtem. Teraz rozumiem. W tle (w sensie emocji, nie fizyczności), na trzecim czy czwartym planie N. i Nowy oraz jakieś ich wspólne podróże do Gdańska. (Czemu akurat do Gdańska?)

Cięcie.

Chodzimy po wielopiętrowych warsztatach chemicznych. Albo targach, a może pokazowych laboratoriach jakie spotyka się w interaktywnych centrach nauki. Na kolejnych kondygnacjach te same retory poustawiane równiutko na identycznych stołach. Te same kolorowe płyny. Ta sama pustka.
Na najwyższej kondygnacji mam się opiekować dziećmi. Mam położyć dwójkę do snu.
A nieco wcześniej, przy pogawędce z kustoszem tej gigantycznej, chemicznej pracowni przechodzi Maryla. I mówi do mnie tak jakbyśmy byli spokrewnieni. I zachowuje się tak jakbyśmy byli spokrewnieni. I nagle dociera do mnie, że jesteśmy spokrewnieni. Cmok-cmok w policzek. Co słychać? Tyle lat. Kurtuazja.

Budzę się i pamiętam, ze największe wrażenie wywarły na mnie celuloidowe latające dywany. Doskonale szare.
Niepokój ustępuje chwilę po przebudzeniu.

Czas i miejsce akcji – moja kuchnia. Współcześnie.
Artur Rojek organizuje jakiś Off – tym razem w Krakowie. Na tę okoliczność wypuścił na rynek nawet butelkowane wino. Przyglądam się etykiecie – widnieje na niej nazwa festiwalu “Off cośtam“. Po przebudzeniu za nic nie jestem sobie w stanie przypomnieć co stało w miejscu cośtam.
Festiwal trwa. Sztab jest u mnie w kuchni.
Przy ścianie, na sporym taborecie, na tle jasnych kafelków (to nie są moje kafelki; ja położyłem zupełnie inne; te wyglądają identycznie z tymi, które Dziadek ćwierć wieku temu zrobił sobie w łazience) robi zdjęcia nagród festiwalowych. Trofeum ma kształt dysku do rzucania, albo latającego spodka, pokryte jest czerwoną i czarną gumą. Coś na kształt tych wszystkich urządzeń typu komórka czy gps do wykorzystywania w ekstremalnych warunkach.
Mówię że lepiej podłożyć karton w tle i zrobić coś w stylu stołu bezcieniowego. Nie, odpowiada, ustawiłem przesłonę tak, ze nie będzie w ogóle widać tła.
W tym czasie siedzę w kuchni, na krześle (to nie jest moje krzesło), N. o obcym ciele i z nieswoją twarzą (to nie jest ciało N.; to nie jest twarz N) siedzi na mnie okrakiem i próbuje mnie całować. Bronię się. Mówi do mnie masę zdań. Jest jak karabin maszynowy. Dowiaduje się, że nigdy nie lubiła chudzielców, że denerwował ją brak wysportowania, że zawsze lubiła góry. Dowiaduję się nowości. Nie, mówię, to nie są Twoje zdania, to są poglądy Nowego, przyjęłaś je jak swoje, ale kiedyś twierdziłaś coś innego.
Wyciąga szyję w nadziei na to, że ją pocałuję i znów zaczyna słowotok. Nie drgnę. Kocham, mówi. Kochałam. Ale co Ty mogłeś mi dać? Jakie miałabym z Tobą życie?

A wszystko to w czasie kiedy tuż obok nas A. Rojek robi zdjęcia kolejnym nagrodom dla uczestników trwającego właśnie festiwalu.

Zniknij.
Robisz mi kuku. Nam.