We czwórką – Młody, ja, Paulina i Pati snujemy się po okolicy. Zaliczamy dwa seanse w kinie (oba opuszczamy po 10 czy 15 minutach). Odwiedzamy potężny klub, w którym spotykam znajomych sprzed lat.
Jedziemy autobusem w kierunku kolejnej “atrakcji”. W oknach widać zalewy, które mijamy. Na plażach masa ludzi.
Po lewej stronie, na tafli wody stoi coś a’la platforma wiertnicza. Tłum ludzi wokół. Wygląda to jak atrakcja w wesołym miasteczku. Raz na jakiś czas w górę strzelają liny i któryś z gapiów jest wyrzucany w powietrze na niebotyczną wysokość.
Wjeżdżamy na stare miasto.
Drogę zastawia nam pan, w niekompletnym stroju. Ma na sobie część garnituru, ale bez marynarki. Koszulę zastępuję mu płachta materiału na torsie – z kołnierzykiem, a rzędem guzików imitujących rozpięcie – bez pleców, bez rękawów. Gdyby ubrać na to marynarkę – wyglądałoby jak kompletna koszula.
Dziwny gość rozmawia chwilę z kierowcą, po czym ruszamy dalej. Tylko po to, żeby po 50 metrach stanąć przed szlabanem. Dalej pojedziemy jak obejrzymy pokaz.
Za szlabanem, wzdłuż drogi stoi naczepa tira. Rozłożona. Ogromna platforma. Jegomość o aparycji pułkownika Sandersa opowiada o wyjątkowej atrakcji, która została przygotowana właśnie dla nas. Wycieczka z ciekawości wybałusza oczy.
Otóż, ta platforma uniesie nas na wysokość półtora kilometra, pozwoli nam zrobić zdjęć, a potem sprowadzi nas bezpiecznie na ziemie. Na linach. (A więc takie cudo widzieliśmy chwilę wcześniej). Za jedyne czterdzieści euro. Tylko dzisiaj.
Kiedy Sanders kończy monolog na scenie pojawia się poprzedni dziwak. Tym razem w pełnym garniturze. Siada na krześle na środku platformy, szybko i sprawnie zapina uprząż i już.
Leci. Wystrzelony jak z pracy.
Chwilę później upada na ziemię z wielkim łomotem.
Publika zamiera. Na twarzy Sandersa maluje się uśmiech.
Kilka sekund później opuszczany na linach pojawia się p[o raz kolejny dziwak.
Jest ich dwóch. Identycznych. Bliźniacy.
Ten wystrzelony powraca spokojnie na ziemie na długich nitkach z gumy.
Ten, który spadł, spadł z dachu platformy, dwa metry nad ziemią. Miał odwrócić uwagę.
Koniec pokazu. Kto kto przejażdżkę?
W cenie wliczony aparat i instruktaż jak na wysokości zrobić zdjęci okolicy.
Można się wznieść na półtora kilometra za czterdzieści euro lub na dwa za sześćdziesiąt.
Znajduje się pierwszy ochotnik.
I w czasie kiedy bracia przygotowują go do lotu, udzielają instruktażu, ktoś z tłumu pyta jak Sanders udowodni wysokość lotu. Czy może podać siłę z jaką śmiałek wylatuje w przestrzeń? Bo jakby była siłą to już byśmy sobie wysokość obliczyli. Sanders nie może. To może chociaż jest ciśnieniomierz – to z różnicy ciśnień byśmy sobie wyliczyli – snuje teorie tłum. Sander nie ma ciśnieniomierza.
W międzyczasie ochotnik rezygnuje.